Jo Hell begon zijn carrière in de bars van Montreal op zijn zestiende. Na twee jaar jammen a rato van zeven nachten per week, besloot Hell zijn eigen band op te richten. Hij noemde hem Jo Hell and the Red Roosters. De jaren gingen voorbij en het aantal shows groeide gestaag. De vraag naar Jo Hell en zijn Red Roosters kwam vanuit alle hoeken. Ze speelden op talrijke festivals en hun populariteit in de Montreal-area nam monsterachtige afmetingen aan. Ze waren ‘the talk of the town’ in alle plaatselijke kranten en werden gevraagd door de lokale radiozenders voor ‘dedicated programs’. Ook rockgerichte websites namen herhaaldelijk de Red Roosters onder de loep.

In maart 2006 vertrokken ze naar Austin, Texas, voor een reeks optredens in SXSW en Nuno’s , belangrijke rockpodia aldaar. Ze mochten er ook aantreden op het Red, White and Blues Festival in Waterloo Park. Ze bleven uiteindelijk twee jaar hangen in Texas en keerden pas in juli 2008 terug naar Quebec.

Jo Hell and the Red Roosters namen er, in de Victor Studios van Montreal, de onderhavige CD op. Hun eerste en enige tot nog toe. Als de opnames beëindigd waren en na een groot aantal gigs in de provincie Quebec, keerden ze terug Austin, nu als The Jo Hell’s Band. Daar kan je ze vijf nachten per week aan het werk zien.

Ongeacht dat de ‘selftitled’ CD studiowerk is, hoor je door alles heen dat het hier een live band betreft. Scheurend podiumwerk is troef, met ‘take no prisoners’ gitaarwerk en een rechttoe rechtaan ritmesectie, bestaande uit drums en bass.
Hoewel deze Canadezen bijna constant in Texas vertoeven en spelen, klinken ze helemaal niet als een Amerikaanse rockband. Als ik dan al vergelijkingen moet maken, denk ik eerder aan de Aussies zoals AC/DC in een nummer als “Nothin’ Back” of “I’m Your Lover”. Of zelfs doodsimpel op zijn Brits. The Free hoor je in “She’s Alright” (wel,wel Alright Now !?!?), “Downtown Blues” en “Runaway” met Jo’s stemintonaties à la Paul Rodgers. “Nothing to Say” reminisceert aan de Spin Doctors en in “They Stole my Truck” krijgen we dan toch een verwijzing naar Amerikaanse bluesrock in de trant van George Thorogood.

The band are:

Keiluid draaien en het verstand in de buurt van nul. Dat is de uitgangspositie.
Je kan Jo Hell ook gaan zien en luisteren op het Pjeirebluesfestival te Vilvoorde op 12 december. Ze hebben daar in 2005 al eens zo’n goede beurt gemaakt dat ze door heel wat trouwe festivalbezoekers terug werden gevraagd. En aangezien de organisatoren oor hebben voor hun publiek en democratisch ingesteld zijn, voila si, blues mè ne straffe rekker ladies and gents, The Jo Hell Band !!!!